Muggen, Mieren, en Slangen

De laatste week van onze reis is ingegaan! We zitten tot komend weekend op camping Relax Nat (http://www.campingrelaxnat.com) aan de Costa Brava ter hoogte van Girona. Veel Nederlanders hier, dus veel vriendjes en vriendinnetjes, maar ook genoeg Spanjaarden, een lekker zwembad, genoeg schaduw, mooi strand in de buurt, een prima plek om de laatste week vakantie te houden en vast weer een beetje aan de Nederlandse drukte te wennen. Want druk is het hier zeker aan de Costa Brava in augustus; regelmatig filerijden van het ene middeleeuwse plaatsje naar het andere keramiekdorpje.
Behalve qua toeristen is het hier ook qua mieren hoogseizoen: de hele camping zit er vol mee, en ze kruipen echt overal in, dus de kampwinkel doet goede zaken met mierengif, waarmee iedereen zijn tent of caravan omsingeld om de plaag nog een beetje binnen (of liever: buiten) de perken te houden. En zoals de titel al doet vermoeden, hadden we gisterenavond nog een ongewenste gast: terwijl Annemarie net op het punt stond om Rick te verslaan met Carcasonne, kroop er ineens een adderachtige slang van ruim een halve meter onder ons campingtafeltje. Dit was geen smoes van Rick… Met een flinke stok, wat moeite en veel gesis hebben we hem uiteindelijk weten te verjagen.

Wat hebben we verder gedaan sinds ons vorige verslag? Vanuit de Ebrodelta zijn we een dag bij Benny en Guido op bezoek geweest (kinderboekenschrijver Benny Lindelauf –o.a. van het prachtige boek Negen open armen- was vorig jaar een van Annemaries schrijfdocenten), in de bergen achter Tortosa (leuke stad!), waar ze een stuk grond met een huisje gekocht hebben. De kids hebben Benny uitgebreid geïnterviewd over schrijven en boeken. En toen ze de theaterkleren zagen, hadden ze binnen no-time een spannende voorstelling gemaakt en had Mas d’Algars de primeur van het eerste theaterstuk. Mas d’Algars is een fantastische plek met vleermuisjes en steenbokken en een weergaloos uitzicht. In de toekomst gaan Benny en Guido hier misschien schrijf- en theaterworkshops geven en een minicamping beginnen. Maar eerst nog even die toegangsweg asfalteren… Onze Golf heeft de laatse 5 km er naartoe ternauwernood overleefd!
Na een etentje met vier Nederlandse, een Belgische en een Franse familie in een Cuina Tipica del Delta de l’Ebre (paella met paling en veel wijn met gaseosa) zijn we vertrokken uit de Ebrodelta, met z’n eindeloze zandstranden en z’n even eindeloze muggenzwermen. En al hebben we dan een handige in- en uitklapbare vouwwagen, voordat wij al onze kratten en tassen weer gevuld hebben, en in de Holtkamper en de Golf geladen, is het toch al gauw weer twee uur ’s middags voor we op pad kunnen.
De volgende bestemming was La Llacuna, een dorpje in de Alt Penedés, waar de Cava en de Penedés-wijn vandaan komt, zo’n 80 km ten westen van Barcelona. Mooie streek, wijngaarden en graanvelden afgewisseld met bergen en pijnboombossen, en heel rustig. Vanaf de camping kon je mooi wandelen, en we zijn naar het klooster van Santes Creus geweest (“Wat deden die monniken dan de hele dag?”), dus we weten nu het verschil tussen romaans, gotisch en barok. Ook zijn we een dag op bezoek geweest bij Ronald en Esther, vrienden van Henk en Andriëtte, die vijf jaar gelden met Robin, Niels en Lola naar Sitges zijn verhuisd. Zo hebben we inmiddels heel wat Hollanders leren kennen die hun geluk in Spanje hebben gezocht, allemaal weer op een heel verschillende manier.
Weer een heel andere ervaring was een bezoek aan El Fonoll, een afgelegen dorp dat 60 jaar lang verlaten is geweest (kapotgeschoten in de Burgeroorlog), en tien jaar terug opgekocht door een Barcelonees, die alle ruïnes weer aan het opknappen is en er een naturistisch vakantie- en cursuscentrum van maakt (http://www.kadex.com/fonoll). Het resultaat is prachtig, in de weekends loopt het redelijk vol met picknickende Barcelonezen, maar door de weeks is het een oase van rust, met een idyllisch zwembad, mooie wandelpaden, een bibliotheek met 15000 boeken, een boerderij met paarden, ezels, gieten en kippen, yoga- en massageworkshops, en een prima vegetarisch restaurant. Kamperen is er nogal behelpen, maar hoewel de sfeer er wel een beetje zweverig was gaan we er beslist nog eens terug om een keer een appartementje te huren.

Het zit er bijna op: ruim drie maanden buiten leven, Spaans dagritme (laat eten en laat naar bed), granizados en cortados, Catalaans en Castiliaans, les geven en les krijgen, zwemmen en spelen, tekenbeten en krimpende cystes, oude en nieuwe Spaanse en Nederlandse vrienden, workshops geven (Rick, in afnemende mate) en verhalen schrijven (Annemarie, in toenemende mate), geen vergaderingen of andere verplichtingen, maar heel veel tijd en rust om samen te genieten van kleine en grote belevenissen. En zo nu en dan dit weblog bij te werken, zodat jullie een beetje kunnen meegenieten!