Holandeses in de mist

‘In Spanje schijnt altijd de zon’, zingen Bassie en Adriaan op een van onze cd’s. Mooi niet! Het kan er ook flink stormen en hagelen. Maar daarover zo meer.
Dinsdag 22 mei zijn we uit Granada vertrokken, met een beetje pijn in het hart.
We waren nog lang niet klaar met deze stad. Dat betekent dus dat we hier vast en zeker nog eens terug zullen komen. Een van de laatste dingen die we in Granada gedaan hebben is een kijkje nemen in de kerk om de hoek; ooit een moskee, en na de verovering op de Moren omgebouwd tot een kerk. Er schijnen in ‘ons’ Moorse wijkje lang geleden wel 30 van die moskees te hebben gestaan! Werden de Arabieren in 1492 uit het laatste deel van Spanje verdreven, nu zijn ze (vooral Marokkanen) weer terug in Spanje. Dank zij hun nijverheid stijgt de Spaanse economie flink.
Bij het Arabische restaurant aan de overkant van ons huis aten we nog eenmaal met onze Spaanse vrienden. Indigo leerden we hoe je een potje pesten doet. Kaartspelletjes zijn in Spanje namelijk vooral iets voor oude mannen in cafés.
Op de laatste dag gingen we shoppen in de toeristenstraatjes rondom de kathedraal. Merijn kocht armbandjes en een zakmesje, Jop een Spaans stripboek en een trommel en Evie een superechte flamencojurk!
Dinsdagmiddag arriveerden we in dichte mist in de Alpujarras, een deel van de Sierra Nevada. De witte Alpujarra-dorpen liggen prachtig tegen de bergwanden aangeplakt. Ooit hebben hier heftige bloedbaden plaatsgevonden. De dorpen waren de vluchtplaats van de Moren die uit Granada verjaagd werden, maar in de dorpen werden ze wreed vermoord door de katholieken.
Met nog geen 50 meter zicht manoeuvreerde chauffeur Rick ons vakkundig door de mistige bergen. Gelukkig waren de wegen goed. Overal langs de kant van de weg zie je borden staan dat de infrastructuur wordt verbeterd met steun van de Europese Unie. Nog wel, want vanaf 2010 moet Spanje het op eigen houtje doen.
We kwamen terecht op een camping in Pitres, een klein bergdorpje. Achteraf niet zo’n gelukkige keuze, want het was er nogal vergane glorie. Het enige volk op de camping waren wat Engelse senioren met hondjes en er lag dan ook veel Engelse kak op de paden. Maar goed, onze cabaña francesa (franse hut oftewel kunststof blokhut) was klein maar fijn. We liepen naar het dorpje om daar te gaan eten, maar geen restaurant te bekennen. Dwaalden wat rond in de straatjes, waarvan een flink aantal duidelijk nog geen opknapbeurt van de EU heeft gehad.
’s Nachts werden we wakker van onweer en een enorm gerikketik. De volgende ochtend werd duidelijk waar dat geluid van kwam: hagelstenen zo groot als knikkers. De mist was opgetrokken, wat een mooi uitzicht! We verkasten van de blokhut naar een wat groter huis in Alpujarrastijl, met een eigen tuin (helaas weer met hondenpoep en een rij hokken met niet al te frisse vogels). Na de ochtendlessen reden we naar Bubión, een prachtig dorpje, voor het middageten. Daarna reden we nog even door naar Capileira, dat nog hoger ligt. Op tv zagen we dat het in Midden-Spanje erg slecht weer is en er veel dorpen, wegen, spoorlijnen etc. onder water staan. Gestrande reizigers, doorgebroken dijk… huh? Nederlandse taferelen in Spaanse contexto.
De volgende dag gingen we een bergwandeling maken vanuit Bubión. De meneer van de informatie werd een beetje boos op ons toen hij zag dat de kinderen op sandalen liepen. Hoe we dat konden doen? Het kon gaan regenen en glad worden! Oeps, we kozen maar voor het makkelijkste bergweggetje. Een prachtige route met waanzinnige views. Helaas moesten we al snel rechtsomkeert maken, want het ging inderdaad regenen en hagelen…

En tussen al onze avonturen door leren de kinderen heel veel! Jop en Evie hebben woensdag om kwart voor 11 precies de klokkijktoets gehaald (heel, half, kwart voor en kwart over) en vandaag de tafeltoets (tafels van 5 t/m 8). Merijn weet nu hoe je de omtrek van iets kunt uitrekenen en van elk terrastafeltje weet ze feilloos te vertellen wat de omtrek is. Taal doen we ook veel, zowel Nederlands als Spaans.
Vandaag, vrijdag 25 mei, stonden we op met dikke regen. Maar toen we richting kust reden, was het helemaal opgeklaard. We zijn nu voor drie dagen op een camping aan zee (de oudste van de Costa del Sol, uit 1957) vlakbij de stad Almería. De route hiernaartoe was niet bepaald mooi. Het landschap is hier bergachtig, zo kaal als een woestijn. Overal zie je grote oppervlaktes plastic kassen, erg lelijk. Maar het is hier wel de plek waar in de lente onze aardbeien en tomaten vandaan komen.
Vanmiddag hebben de kids hun eerste duik in de golven van de Middellandse Zee genomen. Heerlijk!
Morgen (zaterdag) gaan we de stad Almería verkennen. Annemarie gaat proberen of ze er een leuk artikel over kan schrijven voor het tijdschrift Viva España en Rick gaat voor fotograaf spelen.
Evies knie herstelt zich trouwens goed (al heeft ze er inmiddels wel weer een andere plek bij op haar hiel; wederom ongelukje broer-zus). Annemarie volgt trouw haar medicijnenkuur (nog 5 dagen!) en heeft nog geen uitslag van de bloedtest.
Tot zover weer onze belevenissen. Bedankt voor die van jullie!

Besos,
Rickannemariemerijneviejop