Besos de Barcelona

Zoenen uit Barcelona, voor iedereen die meeleeft met onze avonturen en emoties. En dat waren er nogal wat de afgelopen week!
Vrijdag 15 juni bereikte ons het droevige bericht dat ons konijn Snuffie is doodgegaan. Onze tijdelijke huisbewoner Frank heeft hem begraven op een mooi plekje in onze tuin. De kinderen waren natuurlijk van slag. Ze hebben tear-jerkende gedichtjes gemaakt en mochten een knuffel uitzoeken (voor Jop een dino en voor de meiden een konijntje, allebei Snuffie genaamd).
Gisteren hadden we een verrassing voor de kids. Om half 11 hadden we een geheime meeting bij metrostation Jaume I. Wie o wie zou het kunnen zijn? Evie was heel blij toen ze ontdekte wie de Mystery Guest was: juf Astrid met Jürgen en kleine Luuk! We hebben gezellig op een terras gezeten en rondgewandeld. Alle kinderen uit groep 4a, 4b en 5/6: gracias voor jullie coole brieven!!! (PS: “vet cool” in het Spaans is “muy guay” spreek uit 'moei gwai').
Om ons Nederlands nog meer op te halen hebben we ook de vrienden van Hans en Marianne ontmoet, Montse en Wouter en hun kinderen Emma en Jordi. Ze namen ons mee naar een door toeristen nog niet ontdekt park, Parc Labyrinth met een kasteel, tuinen en een echt doolhof met heggetjes.

Wat onze gemoederen erg bezig heeft gehouden de afgelopen twee weken is een (goedaardige) cyste die in het ziekenhuis bij toeval is ontdekt bij Annemarie. De cyste is behoorlijk groot en zit tegen een eierstok aan. Na twee controles was de conclusie: opereren. Geen leuk bericht als je net halverwege je sabbatical bent. Na veel wikken en wegen besloten we de operatie in Barcelona te laten doen. Maar bij controle 3 en een second opinion is alsnog het besluit gevallen te wachten. Een hele opluchting, al blijft het een beetje spannend. Over een maandje weer een controle en dan zal duidelijk worden of, wanneer en waar ik onder het mes moet. Petje af voor onze kinderen, die elke keer heel geduldig met hun MP3-spelers op de ziekenhuisgang hebben zitten wachten.
En natuurlijk houden we elke dag onze mobiele telefoons in de gaten, want elk moment kan ons nieuwe neefje of nichtje geboren worden!
Alsof dat nog niet genoeg is, hebben Jop en Evie te horen gekregen dat een zekere stokoude inwoner van Madrid die jaarlijks eind november Nederland binnen komt varen, tot het rijk der fabelen behoort. Merijn verheugde zich er erg op om dit belangrijke nieuws te vertellen. Broer en zus reageerden totaal verschillend. Evie liep weg van tafel, riep dat het niet waar was en ging een boekje lezen. Jop deed alsof hij het niet hoorde en begon twintig verschillende Pieten op te sommen. Maar inmiddels zijn ze er allebei van overtuigd dat ze de bejaarde Madrileen niet tegen zullen komen.
In plaats daarvan hebben we kennisgemaakt met een Catalaans cultureel fenomeen: Bestiari. Het doet denken aan een mix van Carnaval en Oud en Nieuw. Elke wijk, stad en dorp maken een wagen met een groot beest erop; van driekoppige draken tot ezels en van varkens tot bijen. In een lange optocht trekken ze in het donker door de straten, ondertussen hard trommelend en vuurwerk afstekend. Indrukwekkend, maar ook pijnlijk aan je oren al die harde knallen!
Overmorgen, 21 juni, verlaten we Barcelona, de stad der wonderen. Net als New York een city ‘that never sleeps’, wat soms ten koste gaat van onze nachtrust. Want ook hier in de buitenwijk is het nooit stil. Tot diep in de nacht zitten mensen op terrasjes, roepen ze of maken ze ruzie. En de straten schoonmaken gebeurt ook midden in de nacht. Utrecht is hierbij vergeleken een walhalla van rust. Wat dat betreft was ik dan ook niet rouwig dat Barça op het nippertje toch nog verloor van Madrid, scheelt weer heel wat herrie (Hier lopen onze meningen uiteen – RdG). Toch was onze piso in deze levendige wijk een superplek! Het strand zo dichtbij is een verademing, want het is veel dagen rond de 30 graden geweest. Ook vandaag zijn we van 6 tot 8 nog heerlijk aan het strand geweest. Rick inde zijn vaderdagcadeau: een massage van een van de over het strand lopende Chinese dames die je voor 15 euro heerlijk kneden. Ook ik liet mijn rug meteen maar onder handen nemen.

Hoewel we ons ondertussen al best Barcelonezen voelen, hangen we natuurlijk ook de toerist uit. We hebben al weer heel wat gezien van de week. Rondgestruind in de Raval, samen met El Born de hipste wijk van Barcelona. Het Miró-museum bekeken (Merijn: ‘Dat kan ik ook, een paar lijntjes zetten en dan heel veel geld verdienen’), wat inspiratie gaf tot een Miró-tekenles. Nog meer Gaudí-gebouwen bekeken en de Tibidabo op, met uitzicht over de hele stad. Torre Agbar, een hypermoderne toren die boven de stad uittorent, was een teleurstelling. Want daar aangekomen bleek dat je de toren helemaal niet in kon, en dat de rondleiding die op de website stond, alleen maar een virtuele was (http://www.torreagbar.com).
Natuurlijk moest er ook nog geshopt worden, volgens de dames. Dat deden we –met de heren erbij - in winkelcentrum Diagonal Mar, pas een paar jaar oud en met alle hippe winkels bij elkaar. Daarna liepen we ook nog even Forum binnen, een modern groot centrum voor conferenties en tentoonstellingen. Er waren twee supermooie multimediale expo’s, één over Barcelona en één over vrouwen. Die laatste was meteen weer een lesje biologie, want de kinderen waanden zich in levensechte baarmoeders en tussen een zwemwedstrijd van zaadcellen.
Op onderwijsvlak gaat alles goed: Rick zijn workshops zitten erop en hebben veel inspirerende contacten en samenwerkingsmogelijkheden opgeleverd, en de kinderen vliegen door de boeken heen. Door alle gezondheidsperikelen van de afgelopen weken komt Annemarie amper aan schrijven toe, maar lezen gaat des te beter. Fantastisch om hier ‘De schaduw van de wind’ te lezen, een meeslepend boek dat zich afspeelt in Barcelona.
Molt bè, tot zover ons belevenissen uit Barcelona. Donderdag reizen we per trein terug naar onze vertrouwde camping Sierra Natura (http://www.sierranatura.com). Daar gaan we San Juan vieren en tot rust komen.

Tot de volgende keer en muchos besos!